به گزارش ایران پژواک، ساخت و ساز در کشورهای مختلف بر اساس قوانین خاصی انجام می‌شود و هر کشوری بسته به فرهنگ و اصول خاص خود، ساختمان‌هایش را می‌سازد.

کره جنوبی

کره جنوبی به عنوان یکی از بهترین مناطق برای زندگی در جهان مطرح است، کشور پیشرفته‌ای که اقتصاد در آن به سرعت از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۰ رشد داشته است و تعادل درآمد در این کشور مشاهده می‌شود. کره جنوبی از برخی جهات از  ژاپن پیشی گرفته است. معماری ساختمان‌ها و مجتمع‌های آپارتمانی در این کشور بسیار زیبا هستند.

کره جنوبی بر نهاد خانواده تاکید دارد و طراحی آپارتمان‌ها این موضوع را منعکس می‌کنند. سازندگان به جای اینکه به دنبال سود حداکثری باشند، سعی در ارائه بهترین شرایط زندگی برای افراد دارند. آپارتمان‌ها معمولا ۱۵ تا ۳۰ طبقه هستند و فصاهای باز در آنها بسیار است، تمامی واحدها، گرمایش از کف و اتصالات با تکنولوژی پیشرفته دارند.

متراژ آپارتمان‌ها در این کشور از ۴۰ متر با یک اتاق خواب تا بیش از ۳۰۰ متر  با ۶  اتاق خواب متفاوت است. بیشتر این آپارتمان‌ها در محدوده ۸۰ تا ۲۰۰ متر مربع هستند و  ۲۰ تا ۳۰ درصد متراژ به فضای بالکن اختصاص داده شده است.

از آنجایی‌که خانواده برای کره جنوبی بسیار حائز اهمیت است، کودکان تا زمانی که ازدواج نکرده‌اند از خانواده جدا نمی‌شوند و بنابراین، آپارتمان‌های بزرگ کاربرد بیشتری دارند.

البته خانه‌های سنتی در کره یک طبقه هستند و گرمایش آنها از کف است. اولین مجموعه آپارتمانی این کشور در سال ۱۹۵۸ ساخته شد، اما زیاد مورد توجه قرار نگرفت. مجتمع آپارتمانی که از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۴ ساخته شد(Mapo) و انقلابی را ایجاد کرد شامل ۱۰ ساختمان ۶ طبقه بود. متراژ آپارتمان‌ها ۳۰ تا ۵۰ متری و تعداد افرادی که تمایل به زندگی در طبقات پنجم وششم را داشتند بسیار اندک بودند.

در سال ۱۹۹۰ تنها ۲۲.۹ درصد از خانواده‌های کره‌ای در آپارتمان زندگی می‌کردند، تا سال ۲۰۰۵ این تعداد بیش از دو برابر شد و ۵۲.۵ درصد از خانواده‌ها آپارتمان‌نشین شدند. در حال حاضر این تعداد در حال افزایش است. بسیاری از شهرهای کره جنوبی به همراه شهرهای چین، نمای یکنواختی برای ساختمان‌ها دارند.

در آپارتمان‌های این کشور، اتاق نشیمن، اتاق ناهارخوری و آشپزخانه در مرکز آپارتمان قرار دارد و اتاق خواب‌ها در گوشه‌ها قرار گرفته‌اند. استاندارد کف تا سقف، ۲.۷ متر است و با سقف کاذب، ارتفاع سقف حدود ۲.۴ متر می‌شود. درها نزدیک به سقف قرار دارند و همه آپارتمان‌ها دارای بالکن هستند.

ژاپن

ژاپن، یکی از بهترین مکان‌ها برای زندگی است. اقتصاد این کشور پس از جنگ جهانی دوم رشد کرده است، اما از دهه ۱۹۹۰ این رشد آرامتر شده است. این کشور از پیشرفته‌ترین اقتصادهای جهان است، اما به عنوان یکی از زشت‌ترین کشورهای توسعه یافته معرفی شده است. معماری در این کشور بسیار ساده بوده و آسمان‌خراش‌ها در مرکز شهر و ساختمان‌های متراکم در این کشور بسیار دیده می‌شود.   تعداد زیادی کابل نیز در خیابان‌ها مشاهده می‌شوند. خیابان‌های باریک با عرض چهار متر که هیچ پیاده‌رویی ندارند و گاهی به علت خطوط برق مسدود می‌شوند نیز از ویژگی‌های این کشور است. دو اتومبیل به صورت موازی در این خیابان‌ها نمی‌توانند عبور کنند. ظاهرا هیچ قانونی برای حداقل فاصله بین ساختمان‌ها وجود ندارد؛ از ۵۰ سانتی‌متر شروع می‌شود، اما  بیشتر خانه‌ها حداقل دو متر با یکدیگر فاصله دارند. متوسط اندازه خانه در ژاپن ۹۵ متر مربع است.

مسکن دولتی در ژاپن، از سال ۱۹۹۵ ساخته شده که برای افراد فقیر در نظر گرفته شده است. این آپارتمان‌ها قرار است که تخریب و آپارتمان‌های مدرن و مجهز جایگزین آنها شوند. آپارتمان‌های معمولی، ۶۰ متر با دو اتاق خواب و یا  ۸۰ متر با سه اتاق خواب هستند، اما بررسی‌ها نشان داده است که آپارتمان‌های کوچک سه متری که شامل یک تخت تاشو و سرویس بهداشتی مشترک است هم در این بلوک‌ها دیده می‌شود. بیشتر خانه‌ها از چوب ساخته شده و ۸۰ درصد آنها کمتر از ۳۰ سال قدمت دارند. ساختمان‌های چوبی مجاز به داشتن  حداکثر  دو طبقه هستند.

هنگ‌کنگ

بسیاری از افراد، هنگ‌کنگ را بزرگترین شهر جهان می‌دانند، اما بیشتر به عنوان یک مکان توریستی به آن نگاه می‌کنند و شرایط زندگی در این کشور را خوب نمی‌دانند. فرودگاه بین‌المللی این کشور بر روی یک جزیره مصنوعی ۱۲ کیلومتر مربعی ساخته شده است. چهار پل معلق، پنج تونل زیرآبی و همچنین گران‌ترین املاک و مستغلات در این کشور وجود دارد.

آمار دقیق در مورد میانگین اندازه آپارتمان در دسترس نیست، اما آپارتمان‌ها از دهه ۱۹۸۰ به ۳۰ تا ۴۰ متر مربع کاهش یافته و سپس به ۴۰ تا ۵۰ متر مربع رسیده‌اند. کارشناسان عنوان کردند بیش از ۹۰ درصد از خانواده‌های هنگ‌کنگی امروزه در خانه‌های کوچکتر از ۶۵ متر مربع زندگی می‌کنند.

روستاها در هنگ‌کنگ هم آپارتمانی بوده و بیشتر ساختمان‌ها دو تا چهار طبقه هستند. البته دولت، حداکثر تراکم ساختمان در روستاها را به سه طبقه محدود کرده است، اما به علت کمبود جا، طبقه چهارم هم ساخته شده است و گاهی طبقه پنجم هم در این مناطق دیده می‌شود. عرض خیابان‌های روستایی به اندازه یک و نیم متر است و هر روستا یک پارکینگ مشترک دارد.

انتهای پیام