به گزارش ایران پژواک، این ماهواره ها بخشی از ۴۹ ماهواره ای بودند که ۳ فوریه به مدار زمین پرتاب شدند.

این ماهواره ها وقت پرواز به مدار مورد نظر را نداشتند و بر اثر طوفان ژئومغناطیسی در جو زمین سوختند.

یکی از نوآوری های چشمگیر فناوری فضایی اخیر، توانایی پرتاب نه تنها یک یا دو ماهواره در یک زمان، بلکه پرتاب همزمان تعداد زیادی از آنها است. به لطف پیشرفت‌های حاصله در ساخت موشک‌ها و کوچک شددن ماهواره‌ها، یک موشک می‌تواند ماهواره‌های بیشتری را نسبت به پرتاب‌های کل دنیا در یک سال در اوایل دهه ۱۹۶۰ به فضا پرتاب کند.

این بدان معنی است که اکنون می توان گروه بزرگی از ماهواره ها مانند استارلینک متشکل از بیش از ۱۷۰۰ ماهواره به سرعت و با تعداد نسبتاً کمی پرتاب به مدار زمین فرستاد . نقطه ضعف این است که هنگام پرتاب یک گروه بسیار بزرگ، خطر از دست دادن تعداد زیادی از ماهواره ها به دلیل شرایط پیش بینی نشده وجود دارد.

هنگامی که اسپیس ایکس ۴۹ ماهواره استارلینک را از مجتمع ۳۹A در مرکز فضایی کندی در فلوریدا ۳ فوریه پرتاب کرد، این یک موفقیت فنی بود. پرتاب بدون حادثه بود و ماهواره ها به دور خود چرخیدند تا وارد مدار پایین در ارتفاع ۲۱۰ کیلومتری شده و آزمایش سیستم های خود را آغاز کنند. هر سفینه ای که مرده باشد یا در آزمایش شکست بخورد، می تواند با خیال راحت در جو برای ماهواره های دیگر منهدم شود.

در این مورد، همه چیز خوب پیش می رفت، اما ۴ فوریه، یک طوفان ژئومغناطیسی رخ داد که ناشی از تعامل باد خورشیدی با میدان مغناطیسی زمین بود. این امر باعث انبساط جو زمین و افزایش کشش اتمسفر در ارتفاع ماهواره های تازه مستقر شده گردید. این امر مهندسان اسپیس ایکس را مجبور کرد تا ماهواره ها را در حالت ایمن قرار دهند و صفحات خورشیدی طولانی خود را در چنان زاویه ای نسبت به مسیر پرواز قرار دهند تا نیروی پسا کاهش یابد.

به گفته این شرکت، تله متری GPS از ماهواره ها و ردیابی راداری توسط اسکادران هجدهم نیروی فضایی ایالات متحده و LeoLabs نشان داد که طوفان تا ۵۰ درصد کشش را افزایش داده است. این باعث شد که ماهواره ها در حالت امن باقی بمانند و نتوانند مدار خود را بالا ببرند. به همین دلیل، ۴۰ ماهواره از ۴۹ ماهواره به جو بازگشته و سوخته اند یا در آینده نزدیک این کار را انجام خواهند داد.

انتهای پیام