به گزارش ایران پژواک، ستون‌ها و دیواره‌هایی از جنس کربنات و به رنگ کرم رنگ، زیر نور تجهیزاتی که برای کاوش و اکتشاف به زیر آب فرستاده شده‌اند، شبیه شبح‌های آبی‌رنگی به چشم می‌آیند. ابعاد این ستون‌ها و دیواره‌ها کاملا متغیر است و از یک تپه کوچک به اندازه یک دمپایی گرفته تا یک تخته سنگ بزرگ به ارتفاع ۶۰ متر، منظره‌ای شگفت‌انگیز را خلق کرده تا این منطقه یک شهر گمشده لقب بگیرد.

محققان این منطقه را در سال ۲۰۰۰، در عمق بیش از ۷۰۰ متری (۲۳۰۰ فوتی) زیر سطح دریا کشف کردند. شهر گمشده میدان هیدروترمال Hydrothermal Field ، طولانی‌ترین محیط تهویه هوای شناخته شده در اقیانوس است و تا پیش از این هرگز چنین پدیده‌ای مشاهده نشده بود.

در طول ۱۲۰ هزار سال اخیر و یا حتی در زمانی طولانی‌تر، پوشش کف این بخش از دنیا در نتیجه واکنش آب دریا با آب دریا واکنش نشان داده و باعث برجسته شدن هیدروژن، متان و دیگر گازهای محلول در داخل آب اقیانوس شده است.

در شکاف‌های دریچه‌های این میدان، هیدروکربن‌ها حتی در نبود اکسیژن، جوامع میکروبی جدیدی را تغذیه می‌کنند. از سوی دیگر دودکش‌هایی که گازهایی با دمای ۴۰ درجه سانتیگراد را از محیط دور می‌کنند، محل زندگی و تجمع حلزون‌ها و سخت‌پوستان شده‌اند و جانوران بزرگتری مثل خرچنگ‌ها، میگوها ، خارپشت‌های دریایی و مارماهی‌ها اگرچه به ندرت در این منطقه یافت می‌شوند، اما در این محدوده رویت شده‌اند و وجود دارند.

با وجود طبیعت عجیب و متفاوت این محدوده از زیر اقیانوس، به نظر می‌رسد که شهر گمشده مملو از زندگی است و برخی از محققان معتقدند که این منطقه ارزش زیادی برای توجه کردن و محافظت از آن را دارد.

البته که احتمالا میدان‌های هیدروترمال دیگری مثل این، در مناطق دیگری در اقیانوس‌های جهان وجود دارند ولی این یک مورد، تنها چیزی است که تا به امروز، توسط تجهیزات راه دور محققان کشف شده است.

هیدروکربن‌های تولید شده توسط دریچه‌های شهر گمشده، از دی اکسید کربن اتمسفر یا نور خورشید تشکیل نشده‌اند و در نتیجه واکنش های شیمیایی در اعماق بستر دریا شکل گرفته‌اند.

از آن رو که هیدروکربن‌ها بلوک‌های سازنده زندگی هستند، این احتمال وجود دارد که زندگی از یک چنین زیستگاهی نشات گرفته و آغاز شده باشد و نه فقط در سیاره خودمان.

میکروبیولوژیستی به نام ویلیام برازلتون در سال ۲۰۱۸ در گفتگو با سمیتسونیان گفته بود:« این نمونه‌ای از نوعی اکوسیستم است که ممکن است در حال حاضر در قمر انسلادوس )یکی از قمرهای زحل) یا اروپا (یکی از قمرهای مشتری) فعال باشد و شاید در گذشته در سیاره مریخ نیز فعال بوده.»

دریچه‌های آتشفشانی زیر آب که "سیگاری‌های سیاه" نامیده می‌شوند و به گرمای ماگما (مواد مذاب داخل زمین) بستگی دارند و به عنوان اولین زیستگاه احتمالی نیز شناسایی شده‌اند. اما برخلاف آن، اکوسیستم شهر گمشده، به حرارت ماگماها وابسته نیست.

سیگاری‌های سیاه، بیشتر مواد معدنی غنی از آهن و گوگرد تولید می‌کنند و این درحالی است که دودکش‌های شهرگمشده، صدبرابر بیشتر هیدروژن و متان تولید می‌نمایند.

دریچه هایی از جنس کلیست (نوعی کانی کربناته) شهر گمشده نیز خیلی خیلی بزرگتر از دریچه‌های سیگاری‌های سیاه هستند که این بدان معناست که برای مدت طولانی تری فعال بوده‌اند.

متاسفانه دانشمندان تنها افرادی نیستند که در محیط اطراف این پدیده حیرت‌آور مشغول بررسی هستند و در سال ۲۰۱۸ اعلام شد که لهستان حق استخراج از اعماق دریای اطراف شهر گمشده را به دست آورده. این درحالی است که هیچ منبع ارزشمندی در اطراف این میدان حرارتی وجود ندارد و از سوی دیگر تخریب محیط اطراف شهرگمشده، عواقب زیادی را به همراه خواهد داشت.

طبق هشدار دانشمندان، هرگونه استخراجی که در محدوده شهر گمشده توسط احداث معدن صورت گیرد، باعث آسیب رساندن به این زیستگاه حیرت‌آور خواهد شد. از همین رو برخی از متخصصان خواهان آن هستند که شهر گمشده در فهرست میراث جهانی ثبت شود تا بدین ترتیب بتوان از این شگفتی طبیعی محافظت شده و از تخریب آن توسط بشر جلوگیری به عمل بیاید.

انتهای پیام