به گزارش ایران‌پژواک، خیلی از آمریکایی‌ها برای سرگرمی یا آموزش به اروپا می‌روند. اما در حال حاضر روندی از مهاجرت شکل گرفته که به نظر می‌رسد برای فرار از دنیای جدید است. به گزارش اکونومیست تعداد آمریکایی‌هایی که به اروپا مهاجرت کرده‌اند رو به افزایش است و بسیاری از آنها در واقع در حال فرار از کشور خودشان هستند.

اکونومیست نوشته است که بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۲ میلادی تعداد آمریکایی‌ها در هلند از حدود ۱۵ هزار و ۵۰۰ نفر به ۲۴ هزار نفر رسیده است. در پرتغال هم جمعیت آمریکایی‌ها سه برابر شده و به حدود ۱۰ هزار نفر رسیده است. در اسپانیا در همین بازه زمانی، شمار آمریکایی‌ها از حدود ۲۰ هزار نفر به ۳۴ هزار نفر رسیده‌ است.

در کشورهای دیگر مانند فرانسه، آلمان و کشورهای شمال اروپا نیز حضور آمریکایی‌ها بیشتر شده یا ثابت باقی مانده است. در بریتانیا نیز طبق آخرین برآوردها، تعداد آمریکایی‌های مقیم از ۱۳۷ هزار نفر در سال ۲۰۱۳ میلادی به ۱۶۶ هزار نفر در سال ۲۰۲۱ افزایش یافته است.

تعداد آمریکایی‌هایی که می‌خواهند از کشورشان خارج شوند روز به روز رو به افزایش است.

موسسه «گالوپ» در یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۸ دریافت که سهم آمریکایی‌هایی که می‌گویند مایلند به طور دائم به کشوری دیگر نقل مکان کنند، از ۱۱ درصد در دوره باراک اوباما به ۱۶ درصد در زمان ترامپ افزایش یافته است. این رقم در سال ۲۰۲۲ و انتخاب بایدن به ۱۷ درصد رسیده است.

نظرسنجی که توسط شرکت «یوگاو»، شرکت مطالعات بازار بریتانیایی در سال گذشته انجام شد هم نشان داد که آمریکایی‌هایی که قصد مهاجرت دارند، عمدتا لیبرال هستند. البته جای تعجبی ندارند که محافظه‌کاران کمتر به دنبال مهاجرت باشند و تعداد آنها ناچیز است (چند ده‌هزار مهاجر از جمعیت ۳۳۰ میلیون نفری).

اما بسیاری از مهاجران به تازگی گفته‌اند که دلیل مهاجرت آنها ناامیدی از مسیری است که آمریکا در حال حرکت به سمت آن است.

کارولین بهرینگر، شهروند آمریکایی‌ که در سال ۲۰۱۷ به هلند مهاجرت کرده می‌گوید: «من ماهی یکبار با آمریکایی‌ها تماس تلفنی برقرار می‌کنم و از من می‌پرسند که چگونه به اینجا بیایند.»

بهرینگر، دستیار سابق نانسی پلوسی، رهبر وقت دموکرات‌ها در مجلس نمایندگان بود که بعد از پیروزی ترامپ در انتخابات، شغل خود را ترک کرد و به شریک زندگی‌اش در آمستردام پیوست. او می‌گوید برای اکثر مهاجران، سیاست نه تنها دلیل ترک کشور، بلکه دلیلی برای عدم بازگشت بوده است.

ترسی متز، رئیس موسسه موسسه فرهنگی آمریکایی-هلندی جان آدامز می‌گوید: «چیزی که من همیشه می‌شنوم این است که تعادل کار و زندگی در اینجا [اروپا] بسیار بهتر است.» کارگران آمریکایی ۱۸۱۱ ساعت در سال کار می‌کنند، در حالی که اروپایی‌ها فقط ۱۵۷۱ ساعت کار می‌کنند. همچنین ساعت کاری هلندی‌ها ۱۴۲۷ ساعت در سال است.

اکونومیست همچنین می‌نویسد که زبان بین‌المللی انگلیسی، کار را برای آمریکایی‌هایی که به شدت در یادگیری زبان بد هستند، آسان می‌کند. ۲۸ درصد از برنامه‌های لیسانس در دانشگاه‌های هلند به زبان انگلیسی است. آگهی‌های کاریابی آنلاین نیز نشان می‌دهد که در این کشور تقریبا به اندازه زبان هلندی به زبان انگلیسی نیاز دارند.

برخی از مهاجران به شبکه‌های اجتماعی قوی اروپا به عنوان دلیل مهاجرتشان اشاره می‌کنند. سیلویا جانسون، سیاه پوست و روانپزشکی که در سال ۲۰۲۲ به لیسبون نقل مکان کرده، می گوید که بعد از قتل جورج فلوید فکر می‌کرده باید اسلحه داشته باشد. او ادامه می‌دهد: «اگر مجبور باشم در کشوری زندگی کنم که برای محافظت از خانواده‌ام باید به اسلحه نیاز داشته باشم، پس این کشور برای من امن نیست.»

دیگر دلایل مهاجرت آمریکایی‌ها

افزایش کار از راه دور طی همه‌گیری ویروس کرونا، زندگی خارج از کشور را امکان پذیرتر کرد. کشورهای اروپایی که بیشتر آمریکایی‌ها را جذب می‌کنند، معاملات وسوسه انگیزی را برای خارجی‌ها تنظیم کرده‌اند.

هلند به شرکت‌ها اجازه می‌دهد ۳۰ درصد از درآمد کارگران خارجی ماهر را از مالیات معاف کنند. در پرتغال، ویزای اقامتی مستلزم درآمدی معادل ۱۵۰ درصد حداقل دستمزد ملی یا حدود ۱۱۰۰ یورو (۱۱۹۰ د لار) در ماه است که برای بازنشستگان آمریکایی، گزینه جذابی محسوب می‌شود. از طرفی چندین کشور در حال ارائه ویزای «دیجیتال نومد» برای فریلنسرهای فناوری (نیروهای کار غیروابسته) هستند.

چنین امکاناتی نشان می‌دهد که چرا این کشورها تعداد زیادی از مهاجران غیرثروتمند آمریکایی را به خود جذب کرده‌اند.

اکونومیست در انتهای این گزارش نوشت که گوش دادن به صحبت‌های مهاجران جدید آمریکایی در اروپا، به این معناست که «آمریکایی‌ بودن» تا حدی بهم ریخته است.

آمریکایی‌ها هنوز از اروپایی‌ها ثروتمندتر هستند اما وقتی وارد اروپا می‌شوند مراقبت‌های بهداشتی جهانی، حمل و نقل عمومی کارآمد، جرم و جنایت کمتر و نابرابری کمتر درآمد را تحسین می‌کنند. طبق گزارش اکونومیست «آنها به نوعی به آزادی اروپایی‌ها غبطه می‌خورند».

انتهای پیام