به گزارش ایران‌پژواک، اغلب اتباع برای اجاره خانه در شهر تهران به سراغ گزینه‌هایی می‌روند که به دلایل مختلف در میان شهروندان ایران خواهان چندانی ندارد. بخش عمده‌ای از اتباع در خانه‌های قدیمی، کلنگی و دارای ایراد در مناطق جنوبی شهر تهران ساکن می‌شوند. این خانه‌ها عمدتا پلاک‌های ریزدانه در بافت فرسوده شهر هستند؛ شهروندان ایرانی به دلیل ایرادات حاکم بر این خانه‌ها تمایل چندانی به زندگی در آن ندارند و حتی قیمت پایین نیز باعث نمی‌شود تا به سراغ اجاره این املاک بروند؛ درواقع شهروندان ایرانی اجاره آپارتمان مجهز در حومه شهر را به اجاره خانه‌های کلنگی ترجیح می‌دهند.
در این شرایط مالکان خانه‌های قدیمی در بافت فرسوده شهر تهران نیز از حضور اتباع خارجی استقبال می‌کنند؛ چرا که این افراد تنها متقاضیان اجاره املاک آنها برای سکونت هستند. استقبال موجر خانه‌های کلنگی در بافت فرسوده از مستاجر اتباع از منظر ریسک پایین اجاره‌دادن به آنها تقویت می‌شود. درواقع قوانین به‌نحوی است که موجر به سادگی می‌تواند به قرارداد اجاره خود با مستاجر اتباع پایان دهد و این رویه نیز بر تمایل این مالکان به اجاره خانه خود به اتباع غیرایرانی می‌افزاید.
دلایل افزایش اتباع در برخی محلات
بخش قابل‌توجهی از مهاجران افغانستانی به شکل متمرکز در یک محله خاص و حتی یک خیابان خاص زندگی می‌کنند. تجمع مهاجران در یک منطقه مشخص در دنیا رویه‌ای متعارف شمرده می‌شود؛ عمدتا مهاجران تازه‌وارد برای سکونت در یک شهر به سراغ محله‌هایی می‌روند که اولین مهاجران این مناطق را برای سکونت انتخاب کرده و برای سالیان متمادی در آن زندگی کرده‌اند. در خصوص مهاجران افغانستانی نیز این رویه حاکم است؛ بخش عمده‌ای از مهاجران جدید پس از ورود به کشور اقدام به سکونت در محله‌هایی می‌کنند که در آن قوم‌وخویش یا دوست و آشنا داشته باشند.
هزینه اجاره گزینه دیگری است که مهاجران را برای حضور در یک محله خاص ترغیب می‌کند. از آنجاکه بخش عمده‌ای از مهاجران افغانستانی واردشده به کشور افرادی هستند که به دلیل مصائب حاصل از جنگ و قحطی به ایران گریخته‌اند؛ از تمکن مالی بالایی نیز برخوردار نبوده و بنابراین برای اجاره خانه به سراغ مناطق ارزان شهری و حتی املاک فاقد استاندارد معمول زندگی می‌روند تا به این ترتیب از پس هزینه تامین زندگی برآیند.
نزدیکی به مراکز شغلی گزینه دیگری است که بر روند اجاره‌نشینی اتباع غیرایرانی اثرگذار می‌شود؛ عمده مهاجران افغانستانی فاقد خودروی شخصی هستند و برای استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی نیز با چالش‌هایی مواجه هستند؛ بنابراین اجاره خانه در محله‌هایی که در آن شاغل هستند را در اولویت می‌دانند. از آنجاکه بخش قابل‌توجهی از اتباع افغانستانی ساکن شهر تهران در محلات جنوبی شهر در کارگاه‌ها مشغول به کار هستند؛ در همین محلات نیز ساکن می‌شوند و این موضوع ایجاد کلونی در برخی محلات را شدت می‌بخشد.
در کنار موارد یادشده، در صورت افزایش تعداد مهاجران در یک منطقه خاص، دسترسی به تسهیلاتی نظیر مدارس نیز احتمالا برای مهاجران راحت‌تر خواهد بود. مجموع موارد یادشده دلایل اصلی حضور تجمعی اتباع غیرایرانی در برخی محلات شهر تهران را بیان می‌کند. البته اتباع در برخی دیگر از محلات شهر تهران نیز به شکل پراکنده حضور دارند؛ حضور در مشاغلی نظیر سرایدار ساختمان و کارگران ساختمان‌های در حال ساخت اصلی‌ترین نحوه سکونت این مهاجران در سایر مناطق است.
عمده اتباع افغانستانی در مناطق جنوبی پایتخت (منطقه ۱۲ تا ۲۰ شهرداری تهران) ساکن هستند؛ برای اجاره خانه یا آپارتمان در این مناطق نیاز به ودیعه ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون تومانی و اجاره ماهانه ۱۰ میلیون تومانی است. البته این رقم متوسط قیمت اجاره آپارتمان و خانه بوده و بررسی‌ها از آن حکایت دارد که اجاره خانه دربست نرخی بالاتر نیز دارد.
انتهای پیام
ارسال نظر