به گزارش ایران پژواک، سال قبل دقیقا در چنین روزهایی مهدی رحمتی در استقلال نیمکت نشین بود. حسین حسینی دروازه بان جوان استقلال روی ابرها رژه می رفت و شماره یک تیمش بود.
رحمتی از شرایط ناراضی بود اما هرگز به هیچ کس معترض نشد. در گوشی هم حرف نزد. نشست سر جایش و تمرینش را کرد و مترصد یک فرصت کوتاه شد. رحمتی به این مثل قدیمی وفادار بود؛ مرغ زیرک چو به دام افتد تحمل بایدش...
درست بر خلاف روزهایی که در تیم ملی طاقت از کف داد و به عنوان فنی ترین دروازه بان این سال های فوتبال ایران از همه مواهب حضور در تیم ملی محروم شد، این بار رحمتی شکیبا و صبور بود.
حسین حسینی اما مشاوران خوبی نداشت. وقتی در این فصل نیمکت نشین شد، جوانی و خامی کرد. او معترض شد، غرغر کرد و به تدریج از شفر دور و دورتر شد. حسینی یک بار که با مسائل انضباطی در باشگاه مواجه شد حتی با عذرخواهی به تیم برگشت اما امروز شفر به سادگی می گوید رحمتی را به او ترجیح می دهد.
دروازه بان با آتیه ای که می توانست در سال های بعد، شماره یک استقلال باشد به همین راحتی بازی را به یک دروازه بان با تجربه که سال های آخر فوتبالش را سپری می کند واگذار کرد.
شفر ادعا می کند نقطه ضعف حسین حسینی این است که با مدافعان ارتباط نمی گیرد. در فوتبال اصلی برای دروازه بان ها وجود دارد؛ این که باید با خط دفاع مدام در حال صحبت باشند. دروازه بان ها با فریاد باید برای مشت یا دفع توپ اقدام کنند.
این یک ایراد فنی است، کسی هم انکارش نمی کند اما چند سال قبل دروازه بان محبوب شفر هم مشکل فنی داشت؛ این که بیش از اندازه زیر تیر می ایستاد. کارشناسان همین ایراد را به او وارد می دانستند. درست مثل دروازه بان هایی که پیش از رحمتی در استقلال، در بیرون آمدن از دروازه مشکل داشتند و مرتکب اشتباه می شدند.
پس دروازه بان بی نقص در استقلال و هیچ تیمی نداریم و شفر باید راهی برای این مشکل به وجود آمده پیدا کند. استعدادهای رحمتی در گذشته شکوفا شده است؛ او دیگر یک استعداد نوظهور نیست.
هنر یک مربی مدرن اما احیای بازیکنانی است که دچار مشکل می شوند؛ میدان دادن به جوانانی که آینده فوتبال هستند. این لجاجت از کدام سو ادامه دارد؛ شفر یا حسین حسینی؟
انتهای پیام
ارسال نظر