• دوباره اماممان را مبنا قرار دهیم
• امام خمینی با هر نوع نگاه یک «مگا لیدر» با «ابر رهبر» است
• امام در شیوه ی سیاست ورزی اش اهل پنهان کاری از مردم نبود
• امام با کسی رقابت نداشت و نگران خود نبود
• عظمت ها، ارزش ها و راه های نرفته ای که با امام گشوده شد، از طرق دیگر به این زودی ها دست یافتنی نبود.
• قدر ناشناسی نسبت به چنین امامی، افسوس بزرگی است
• ابتکار عظیم امام در مفهوم یگانه ی جمهوری اسلامی که تقید و مشروط سازی جمهوری و اسلام به یکدیگر است
• در ناکارآمدی ها، کاستی ها، مفاسد و عدول ها، هر دو جناح کشور و بسیاری از بزرگان مسئولند. یکایک ما نیز مسئولیم.
• تکلیف کسانی که در حیات امام به امام معتقد نبودند واکنون بر سفره ایشان نشسته اند روشن است. اما آنها که برکشیده امام بوده و اکنون از خود مخالفت یا بی اعتنایی به ارزش های بنیادی ایشان نشان می دهند بی انصاف ترند.
• او بنده ی خالص خدا بود.
• امام دردانه ای کم نظیر و بالا بلند است.
• انقلاب امام یک بعثت بود.
• انصاف نیست سکوت کنیم. سکوت ما مظلومیت مضاعف امام که امروز مظلومترین شخصیت انقلاب است را به دنبال دارد.
• امام خود را معصوم نمی دانست.
• قاطعیت و استحکام رای داشت اما انتقاد را موهبت الهی می پنداشت و از عذرخواهی و حتی اعلام پشیمانی از برخی تصمیمات نیز ابایی نداشت.
• اهل اجتهاد های بن بست شکن و گره گشا بود و اگر امروز در میان ما بود نخستین کسی بود که آراء خود را مورد اجتهاد قرار می داد
• ابایی از اجتهاد در اندیشه و بررسی اقدامات و اجتهادات ایشان در مجامع علمی نیست
• با هر تعبیری امام دردانه ای کم نظیر و بالا بلند است.

ابوالفضل فاتح در یادداشتی که در جماران منتشر شده آورده است:

بسمه تعالی

نسل ما هرگز دو لحظه را فراموش نمی کند. یکی اوج شعف در لحظه ی فرود پرواز انقلاب در خاک میهن و دیگری عمق اسف در لحظه عروج ملکوتی امام خمینی (ره). امام خورشیدی بود که  بازه ی طلوع معنوی و غروب مادی اش برای یکایک ما ترسیم کننده یک روز آسمانی و زیست در روضه ی رضوان بود.

امام خمینی با هر تعریف تئوریک  و هر نوع نگاه یک «مگا لیدر» با «ابر رهبر» است که مخالفانش نیز نمی توانند عظمت شخصیتی و دامنه تاثیر گذاری ایشان را انکار نمایند. ایشان در فرصت کوتاه شکل گیری و پیروزی انقلاب و دوران تاسیس نظام  به ملت و کشور ما هویتی ارتقاء یافته،  پیشرو و مستقل ارزانی داشت که بخش اعظم رهبران پیشین این کشور از عهده آن بر نیامده اند. این ارتقاء هویتی به ایران محدود نماند و جامعه مسلمانان به ویژه تشیع  قدرتی دوباره یافت.

او بنده ی خالص خدا بود. خدمت به مردم را سیره مردان خدا می دانست. در شیوه ی سیاست ورزی اش اهل پنهان کاری از مردم نبود و در این مسیر صداقتی وصف ناشدنی داشت، لذا از افشای هیچ یک از رازهایش نمی هراسید . او اساسا کاری نمی کرد که توضیحش برای مردم دشوارباشد. با کسی رقابت نداشت، اهل تبلیغ و نگران خود نبود و همین نگران خود نبودن عظمتی وصف ناشدنی به ایشان بخشیده بود. خویش را خدمتگزار مردم می دانست و بارها آبرویش را برای عظمت ملت با خدا معامله کرد.

انقلاب امام یک بعثت بود. قدرت علمی، استحکام اخلاقی، خصائص انسانی، اصالت، خلاقیت، هوش فردی و هوش استراتژیک، قدرت بسیج وتوامند سازی و عزت آفرینی ایشان ، ملت ایران را دارای توانمندی های منحصر بفردی ساخته بود که جز در بعثت های بزرگ تاریخ در کمتر زمانی می توان سراغ آن را گرفت. تاریخ خیزش ها ی گذشته ی ملت ایران نیز گواه است؛ عظمت ها، ارزش ها و راه های نرفته ای که با امام گشوده شد، از طرق دیگر به این زودی ها دست یافتنی نبود.

قدر ناشناسی نسبت به چنین امامی، افسوس بزرگی است. افسوس بزرگی است که بسیاری از مسئولان و جریانات و نهاد ها و روحانیان که در دامان کرامت و اقایی امام  حیاتی دوباره یافتند، ارزش های وجودی آن شخصیت و توصیه های ایشان به ویژه نسبت به حقوق اساسی ملت و اساس اسلام را نادیده گرفتند و به کژراهه رفتند. تکلیف کسانی که در حیات امام به امام معتقد نبودند واکنون بر سفره ایشان نشسته اند روشن است. اما آنها که برکشیده امام بوده و اکنون از خود مخالفت یا بی اعتنایی به ارزش های بنیادی ایشان نشان می دهند بی انصاف ترند. لختی تامل کنیم، انصافا اگر امام نبود امروز بسیاری از روحانیون و سیاسیون ما کجا بودند و در کدام تراز اجتماعی داشتند؟ ما کجا بودیم؟

امام  خود را معصوم نمی دانست. قاطعیت و استحکام رای داشت اما انتقاد را موهبت الهی می پنداشت و از عذرخواهی و حتی اعلام پشیمانی از برخی تصمیمات نیز ابایی نداشت. خود اهل اجتهاد های بن بست شکن و گره گشا  بود و اگر امروز در میان ما بود نخستین کسی بود که آراء خود را مورد اجتهاد قرار می داد و اگر به نقطه ی جدیدی دست می یافت با شهامت تمام نتیجه تجدید نظر خود را اعلام می کرد.  لذا ابایی از اجتهاد در اندیشه و بررسی اقدامات و اجتهادات ایشان در مجامع علمی نیست  چنانچه در حوزه های علمیه ما نیز قرن هاست نظرات بزرگان با احترام و صراحت بررسی و تایید، نقد و حتی رد می شود. اما این که این روزها انکار امام، عدول از امام، ایجاد شبهه و حتی هتک امام در میان برخی افراد که یا سابقه ای در انقلاب داشته و یا وابستگی به نظام دارند، سکه رایج شده و برای برخی نماد خودنمایی جای تامل دارد. همین گونه تحریف امام و مشاهده پوستین های وارونه ای  که  امام را صرفا پوسته ای برای اقدامات ناصواب و متحجرانه خود گرفته اند دردناک  و غم انگیز است.

ابتکار عظیم امام در مفهوم یگانه ی جمهوری اسلامی که تقید و مشروط سازی جمهوری و اسلام به یکدیگر است راه را برای هر بن بستی بسته است. متاسفانه این مفهوم یگانه به درستی درک نشد و انقلاب و مردم قربانی شکاف اسلام خواهی بیگانه با جمهوری و جمهوری خواهی بیگانه با اسلام شد و مصائب عظیمی از همین انحراف و شکاف  پدید آمد. این دو جریان همان دو جریانی هستند که امام در طول حیات پر برکتشان بارها و بارها نسبت به آنها هشدار دادند.

بخش دیگر مفاسد و ضعف هایی که امروز به آن آلوده ایم محصول انحرافات،  غفلت ها،  مسئولیت ناپذیری ها ،  بی عرضه گی ها و نادانی ها و باندبازی های مافیایی است که در هر سیستمی در جهان اتفاق بیفتد نتیجه ای جز این نخواهد داشت و ظلم است که  برای فرار از مسئولیت، کاستی ها را به مبانی اندیشه ای امام و انقلاب منتسب کنیم. در ناکارآمدی ها، کاستی ها، مفاسد و عدول ها و بی عدالتی ها، هر دو جناح کشور و بسیاری از بزرگان مسئولند. یکایک ما نیز مسئولیم.

چهل سال برای هر یک از ما فرصتی برای مقایسه ها و داوری  های منصفانه فراهم آورده است. در عرصه داخلی نسخه های مختلفی ارائه شد اما کسی هست که ادعا کند نسخه ی جامع تری از نسخه امام  که جامع دین و میهن و حافظ عزت باشد، ارائه داده است؟ در عرصه جهانی نیز  نسل های مختلف رهبران از غرب وشرق عالم پیش روی ماست. امام دردانه ای کم نظیر و بالا بلند است. انصاف نیست سکوت کنیم. سکوت ما مظلومیت مضاعف امام که امروز مظلومترین شخصیت انقلاب است را به دنبال دارد.

فرصت سالگرد امام را مغتنم بدانیم، همه به ویژه آنان که افتخارشان انتساب به خط امام است،  دوباره اماممان را مبنا قرار دهیم و باور داشته باشیم که انحراف از ایشان نتیجه ای جز حرمان به دنبال نخواهد داشت.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

ابوالفضل فاتح

۱۳ خرداد ۱۳۹۷