به گزارش ایران پژواک، حدود سه ماه است که طالبان بر افغانستان سلطه یافته است و این استیلا، بی‌هیچ مقاومت قابل اشاره‌ای رخ داده. حتی وقتی از مقاومت پنجشیر صحبت می‌شود در عمل چیز زیادی از این مقاومت، جز حمایت‌هایی در فضای مجازی نمی‌بینیم و عملا آنچه در پنجشیر گذشته، حتی از مقاومتی که در شهر هرات دیدیم هم کمتر بوده که تازه، مقاومت هرات هم در مقابل طالبان، آنچنان قابل ذکر نیست و حال این را مقایسه کنیم با مقاومتی که در دره پنجشیر در دوره اشغالگری شوروی و همین طالبان در دفعه قبل شاهد بودیم و به اعتبار همین سابقه بود که تا مدت‌ها، حامیان مجازی مقاومت پنجشیر، سلطه طالبان بر این دره را منکر می‌شدند و حالا حتی از این نمی‌گویند که چرا در پنجشیر، با وجود ویژگی‌های منطقه‌ای که در دو نوبت قبل، ارتش شوروی و نیروهای طالبان را زمینگیر کرده بود و این‌بار هم بسیار بر آن تاکید می‌شد، حتی به اندازه هرات هم در مقابل طالبان مقاومت نشد؟

واقعیتی که رخ داده این است که طالبان با نیرویی آموزش ندیده و با سلاح‌های ابتدایی و سوار بر موتوسیکلت و حداکثر با چند ده خودروی وانت، یک دولت مستقر و مجهز به پیشرفته‌ترین سلاح‌های موجود  با حدود ۳۰۰ هزار نیروی نظامی و ۵۰ هزار پلیس شهری و تحت حمایت ثروتمندترین کشورهای جهان را در کمتر از دو هفته سرنگون و خود مستقر شد. جالب اینکه غیر از آن ۳۰۰ هزار نظامی و ۵۰ هزار نیروی پلیس، طی دو تا سه هفته، تخمین زده شد که از کابل،  حدود ۱۲۰ تا ۱۶۰ هزار نفر از طریق پل فرار کردند که فیلم‌های وحشتناک پرت شدن آنها از هواپیما را همه جهان دیدند، اما مقاومت؟ هرگز. هیچ‌کس مقاومتی ندید. نه از آن ۳۵۰ هزار ارتشی و پلیس و نه این ۱۲۰ تا ۱۶۰ هزار نفر که اگر روی هم جمع بزنیم، حداقل ۴۵۰ هزار نفر می‌شود. نه از اینها، نه از هرات، نه از پنجشیر و نه از نواحی هزاره‌نشین، مقاومت قابل اشاره‌ای دیده نشد.

این گفته که طالبان تغییر کرده یک شوخی است، چراکه تغییر را در عمل نشان می‌دهند و نه در حرف و هیچ نشانه عملی از تغییر طالبان را نمی‌شود ذکر کرد که برعکس، آنچه در عمل می‌بینیم، همان طالبان گذشته است، فقط کمی هوشیارتر و نه بیشتر.

اما آنچه قطعا تغییر کرده، مردم افغانستانند. مردمی که اگر در مقابل ارتش شوروی که بی‌گمان در زمان خود یکی از دو ارتش قدرتمند جهان بود و نیز در دور اول حاکمیت طالبان، جانانه مقاومت کردند، ولی الان؟ الان نه. الان خبری از مقاومت نیست. حداقل الان که مقاومتی نیست، هر چند در فضای مجازی، بسیاری هستند که از مقاومت در مقابل طالبان سخن می‌گویند، ولی حتی از مقاومت زنان کابل هم دیگر نشان چندانی نیست. همان زنانی که در کشور ما بسیار با آنان همدلی می‌شود ولی به آن اندازه که این زنان در کشور ما نسبت به مصیبتی که بر آنان وارد شده همدلی می‌بینند، در کشور خود، همدل نمی‌یابند.

انتهای پیام