به گزارش ایران‌پژواک، گزارشی که به تازگی از سوی سازمان جهانی بهداشت منتشر شده، نشان می‌دهد که ۱۷.۵ درصد از جمعیت بزرگسال جهان، با اوضاع اقتصادی و جغرافیایی متفاوت، در مقطعی از زندگی تجربه ناباروری را داشته‌اند. طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت و با استناد بر ۱۳۳ مطالعه مرتبط بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۲۱، شیوع مادام‌العمر ناباروری در کشورهای با درآمد بالا ۱۷.۸ درصد و در کشورهای با درآمد کم تا متوسط ۱۶.۵ درصد بوده است. به گفته تدروس آدهانوم، مدیر کل سازمان جهانی بهداشت، این گزارش حقیقت مهمی را نشان می‌دهد و می‌گوید که «اختلال ناباروری، تبعیضی میان افراد قائل نمی‌شود».

بر اساس این پژوهش، کشورهای مدیترانه شرقی با ۱۰ درصد، کمترین سهم از آمار جهانی ناباروری را دارند. با این وجود، تأکید این گزارش بر این است که کمبود داده‌های موجود در بسیاری از کشورها، موجب دشواری در مقایسه آمار کشورهای مختلف در خصوص ناباروری می‌شود.

منظور از ناباروری چیست؟

طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت، ناباروری یک اختلال جنسی مشترک در مردان و زنان است و به عدم موفقیت در بارداری پس از ۱۲ ماه (یا بیشتر) از رابطه جنسی منظم و محافظت‌نشده اطلاق می‌شود.

تلاش در جهت بارداری ممکن است اثرات گسترده‌ای بر زندگی افراد مبتلا داشته باشد؛ ناباروری می‌تواند باعث ناراحتی و اختلاف در میان زوجین و حتی بروز مشکلات مالی چشمگیری شود که سلامت روان و شرایط اجتماعی افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. همانطور که در این گزارش آمده است: در بیشتر کشورها، درمان‌های مربوط به باروری به صورت آزاد محاسبه و پرداخت می‌شود که این مسئله می‌تواند مشکلات مالی سنگینی ایجاد کند و بر سلامت روانی و اجتماعی افراد تأثیر بگذارد.

طبق گفته سازمان جهانی بهداشت، هرچند که فناوری‌های مرتبط با تولیدمثل همچون لقاح مصنوعی (IVF) بیش از ۳۰ سال است که توسعه یافته، اما ممکن است در کشورهای کمتر برخوردار غیر قابل دسترس باشد.

به گفته دکتر پاسکال آلوتی، مدیر بخش تحقیقات و سلامت باروری سازمان جهانی بهداشت، میلیون‌ها نفر پس از درمان ناباروری با هزینه‌های هنگفت آن مواجه می‌شوند. او معتقد است که سیاستگذاری‌های بهتر و تأمین مالی عمومی، دسترسی به درمان را به میزان قابل توجهی بهبود می‌بخشد و به نوعی از خانواده‌های کم‌درآمدتر در برابر فقر حمایت می‌کند.

انتهای پیام