به گزارش ایران‌پژواک، همه ما اطلاعاتی را می‌دانیم که درست به نظر می‌رسد، مبنی بر اینکه زنان بیشتر از مردان گریه می‌کنند، اگرچه تفاوتی میان متوسط گریه دو جنس در مراحل نوزادی و اوایل کودکی وجود ندارد. توضیحات علمی این موضوع را به ماهیت عاطفی زنان و تغییرات هورمونی همراه با بلوغ نسبت می‌دهد، اما آیا واقعا گریه نکردن پسر شما نشانه مردانگی اوست؟ یا علم نظر خود را در این مورد تغییر داده است؟

سرکوب شدن احساسات

کارن فرای، روانشناس دانشگاه واشینگتن، در دهه ۱۹۸۰ این فرضیه را مطرح کرد که شکاف میان زن و مرد در دفعات گریه، زمانی شروع می‌شود که زنان به قاعدگی می‌رسند. این توضیح تا سال ۲۰۰۲، زمانی که محققان روانپزشکی و علوم رفتاری دانشگاه تیلبرگ هلند با مطالعه تفاوت‌های جنسیتی در گریه کردن در دوران نوجوانی و نقش قاعدگی در همدلی، این فرضیه را آزمایش کردند، واقعیت باقی ماند.

پژوهشگران ۵۰۰ پسر و دختر۱۱ تا ۱۶ ساله را برای تکمیل پرسشنامه‌های تحقیق انتخاب کردند. محققان دریافتند که تفاوت در متوسط گریه میان دو جنس قبل از ۱۱ سالگی ایجاد می‌شود و میان تعداد دفعاتی که دختران بالغ و غیربالغ گریه می‌کنند تفاوتی وجود نداشت و تعداد دفعاتی که دختران بعد از بلوغ گریه می‌کردند تغییری نکرد. با این حال، تعداد دفعاتی که پسرها تا قبل از ۱۱ سالگی گریه می‌کردند به سرعت کاهش یافت.

لیز الیوت، استاد علوم اعصاب دانشکده پزشکی شیکاگو، در مقاله‌ای در نشریه ساینتیفیک آمریکن توضیح داد که پسرها در ابتدای زندگی خود تفاوت چندانی با دختران ندارند اما قابل توجه است که پسرها در دوران کودکی خود اغلب گریه و فریاد می‌کنند، تا زمانی که پسر بزرگ شود و یاد بگیرد که ترس، غم و دلسوزی خود را پنهان کند، وقتی که این دگرگونی تأثیر خود را بر مغز او بگذارد و فعالیت آمیگدال که مسئول همدلی است کاهش یابد، باعث می‌شود کمتر احساسات خود را بیان ‌کند و احساسات دیگران را کمتر درک کند.

چگونه سرکوب احساسات به کودک شما آسیب می‌رساند؟

با تعجب می‌بینند که برخی از مادران از خجالت لب‌های‌شان را گاز می‌گیرند تا فریاد درد روحی یا جسمی فرزندانشان را خفه کنند. دختران در کودکی یاد می‌گیرند که گریه کردن شرم ندارد. در حالی که پسرها توسط اطرافیان‌شان تشویق می‌شوند که جلوی اشک‌هایشان را بگیرند، اگر اشک بریزند ممکن است با تندخویی با آنها رفتار شود.

وب سایت دانشگاه اکستر بریتانیا در آوریل گذشته، نتایج مطالعه‌ای را در مورد تأثیر جنسیت بر گریه دانش‌آموزان مدارس منتشر کرد. محققان با دانش‌آموزان دو مدرسه متوسطه مختلط، یکی در منطقه روستایی و دیگری در یک شهر مصاحبه کردند. آنها نظر ۳۴ دانش‌آموز دختر و پسر در رده سنی ۱۲ تا ۱۷ سال را بررسی کردند و با معلمان و مدیران دو مدرسه نیز مصاحبه کردند.
بر اساس گزارشی که وب سایت «ساینس دیلی» منتشر کرده محققان دریافتند که کلیشه‌های جنسیتی بر دختران و پسران تأثیر می‌گذارد. دختران برای ابراز احساسات بازتر هستند و کمتر از گریه کردن در مقابل همکاران خود خجالت می‌کشند، در حالی که پسرها احساسات خود را پنهان می‌کنند و از بحران‌های روانی خود صحبت نمی‌کنند و یا به رفتارهای مخرب، خشونت و اعتیاد روی می‌آورند و در نتیجه به دلیل رفتار نادرست خود در معرض بی‌توجهی قرار می‌گیرند.

مردها گریه نمی‌کنند!

دانش‌آموزان و معلمان، ترس خود را از دشواری دریافت حمایت روانی برای مردان، در نتیجه سرزنش اطرافیان در صورت گریه کردن یا غمگین بودن ابراز کردند، زیرا مردها گریه نمی‌کنند. این امر ممکن است آنها را به گروهی در معرض سرکوب تبدیل کند و به خشونت متوسل شوند. از سوی دیگر، محققان نسبت به نگاه عاطفی به دختران هشدار دادند تا اختلالات روانی زنان با جدیت کمتری درمان نشود.

به گزارش وب سایت «دیکشنری» انجمن روانشناسی آمریکا رویکرد مردانه برای سرکوب احساسات و گریه را به عنوان «مقابله سرکوبگرانه» تعریف می‌کند، که در آن فرد از فواید گریه کردن که منجربه سلامت قلب، تسکین درد وغم می‌شود، را در ازای نشان دادن تصویر مثبت خیالی از فردی که نگران نیست، چشم‌پوشی می‌کند.

طبق مطالعه یک محقق روانشناسی دانشگاه فریدریش شیلر ینا آلمان که توسط وب سایت «پابمد» گزارش شده، سبک مقابله سرکوبگرانه یک فرد در مواجهه با احساساتش با خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی، عروقی و سرطان مرتبط است.

به گزارش وب سایت «هلث‌لاین»، عملکرد سیستم ایمنی فرد نیز ممکن است کاهش یابد و ممکن است علائم فیزیکی استرس مانند: اسپاسم عضلانی، مشکلات سیستم گوارشی، خستگی و اختلالات خواب را نشان دهد.

چگونه می‌توان یک پسر دلسوز تربیت کرد؟

والدین با احساسات فرزندشان برخورد متفاوتی دارند، اگر کودک گریه کند، مادر او را درک کرده و به او گوش فرا می‌دهد در حالی که پدر او را سرزنش می‌کند، اما این بدان معنا نیست که به صورت اجتناب ناپذیری به روح و روان کودک آسیب وارد می‌شود. بلکه ترکیب این دو دیدگاه ممکن است به نفع او باشد، به شرطی که فرصت حمایت روانی از سوی یکی از والدین وجود داشته باشد.

چند نکته مفید در وب‌سایت «سایکولوجی تودی» ارائه شده که بدین شرح است:

۱- اگر پسرتان به سن نوجوانی رسیده و احساساتش را سرکوب کرده است، و می‌ترسید که اطرافیانتان در هنگام گریه کردن به او چگونه نگاه کنند، می‌توانید راه‌های جایگزینی به او ارائه کنید. در صورت گریه کردن، پسرتان را به ضعف متهم نکنید، فواید گریه او را انکار نکنید و او را با نگاه دیگران نترسانید، بلکه به او کمک کنید تا دلیل گریه خود را مشخص کند و مشکلی را که با آن مواجه است حل کند.

۲- برای توصیف احساسات کودک‌تان واژگانی مانند: شاد، غمگین، ترس، تنها را به او ارائه کنید. از توصیف احساسات خود در مقابل او خجالت نکشید. سعی کنید داستان‌هایی در مورد هر احساس نقل کنید و از او بپرسید که قهرمان در یک موقعیت خاص چه احساسی دارد و بهترین راه‌ها را برای ابراز احساسات در آن موقعیت به او بیاموزید تا حس همدلی‌اش را توسعه دهید.

۳- پسر نوجوان شما به همان اندازه که نیاز به گریه کردن دارد، نیاز به ایجاد انعطاف‌پذیری عاطفی در بسیاری از موقعیت‌ها دارد. زمانی که احساس ناامیدی، عصبانیت، سردرگمی و حسادت بر نوجوان غلبه می‌کند و از توصیف آنها خجالت می‌کشد پس از او نپرسید که چه احساسی دارد، بلکه اگر می‌خواهد صحبت کند منبع اعتماد او باشید. برای نصیحت کردن عجله نکنید و قبل از اینکه از او بپرسید قصد انجام چه کاری را دارد به دقت به او گوش دهید، سپس درباره تصمیمش تبادل‌ نظر کنید.

۴- همانطور که وب سایت «پرنتس» پیشنهاد می‌کند پسرها ممکن است مخفیانه گریه کنند، این امر مانع از آن نمی‌شود که بغل کردن، نوازش کردن و لمس محبت‌آمیز را با فرزندان خود به عادت تبدیل کنید.

انتهای پیام